«На папялiшчы (на белорусском языке)»

1076

Описание



1 страница из 3
читать на одной стр.
Настроики
A

Фон текста:

  • Текст
  • Текст
  • Текст
  • Текст
  • Аа

    Roboto

  • Аа

    Garamond

  • Аа

    Fira Sans

  • Аа

    Times

стр.

Кузьма Чорны

На папялiшчы

Зоры пабялелi, i на ўсходзе неба запалавела. Ясна вызначылiся панурыя абрысы чорных асмалкаў. Старана неба, супрацьлеглая ўсходу, успыхвала як бы белым туманам, i зямля ўздрыгвалася. Але гук сюды не даходзiў. Стаяла вялiкая цiшыня, i павявала духам адзiноты.

Адзiнокая чалавечая постаць стаяла на дарозе, паабапал якой чарнелiся печышчы, тырчалi асмалкi, i адусюль тхнула гарэласцю. Развiднялася паволi. Добра вiдзён стаў абгарэлы конскi труп у абвугленым бярвеннi. Адзiнокi чалавек паволi азiраўся. Ён быў высокi i трымаў у руках аўтаматычную вiнтоўку. На галаве шапка з аўчыны, i торба цераз плячо. Льга было заўважыць, што ён вачыма шукае чагосьцi навокал сябе.

Вялiкае пажарышча ўжо астыла. Бадай што да самага далягляду чарнелiся абсмаленыя сады i вялiкiя дрэвы, i ўсюды ляжалi сцены чорным асмаллем. I толькi наводдалек вiдны былi дзве хаты з вокнамi i стрэхамi, i з камiноў у iх iшоў дым. А тут, блiжэй, захавалася ад агню дробная будынiна з адным акенцам.

- Гэтая варывенька праз нейкi цуд тут асталася, - разважлiва мармытнуў сам сабе чалавек, i на твары яго, як i раней, не зварухнулася пячаць застылага холаду. У яго вiселi доўгiя вусы, i твар быў абветраны. Было яму з выгляду год пад пяцьдзесят. Ён не ведаў, куды iсцi; у кожным разе, у такой няпэўнасцi была ўся яго пастава. Раптам ён як бы ажывiўся. Нейкая постаць паднялася аднекуль з асмалкаў i рушыла проста да яго. Гэта была жанчына. Падтрымлiваючы пад барадою незавязаныя рагi хусткi, яна шпарка падышла да незнаёмага ёй чалавека. На твары яе была напiсана вялiкая скруха. З выразнымi нотамi надзеi ў голасе яна запытала:

- А я гляджу, хто гэта стаiць тут. Цi далёка куды?

- Я сюды прыйшоў, - адказаў ён, гледзячы на яе iмклiвую паставу.

Здавалася, што яна прагне або пачуць штосьцi, або расказаць аб нечым.

- Але вы доўга стаiце на адным месцы. Я ўсё глядзела на вас.

- Бо я тут нiчога не ўбачыў таго, да чаго iшоў, можа, пяцьсот кiламетраў.

Твар яго раптам пацямнеў i перасмыкнуўся ўсiмi сваiмi рысамi.

- А ты не тутэйшая, што я цябе не ведаю?

- На гэтым месцы я жыву больш года. Унь у той варывеньцы.

- А дзе ж твой дом?

- Ужо даўно няма дома. I дзяцей няма, i мужа няма. I нiкога ўжо няма. Усё з'еў немец. Дзецi памерлi ад такога жыцця. Мужа забiлi немцы. Я асталася адна i прыблыталася была сюды.

- А хто яшчэ жыве ў той варывеньцы?

- Нейкi хлопец яшчэ жыве. Косцiк.

Комментарии к книге «На папялiшчы (на белорусском языке)», Кузьма Черный

Всего 0 комментариев

Комментариев к этой книге пока нет, будьте первым!

РЕКОМЕНДУЕМ К ПРОЧТЕНИЮ

Популярные и начинающие авторы, крупнейшие и нишевые издательства