«Хроніка дзетдомаўскага саду»

Раман

Падрыхтаванае на падставе: Віктар Казько, Хроніка дзетдомаўскага саду: Раман, — Мінск: Мастацкая літаратура, 1987. — 430 с., 4 л. іл.

Copyright © 2013 by Kamunikat.org 

У той дзень я выбраў не лепшую дарогу, тую, па якой хадзіў у дзяцінстве. Хто ці што павяло мяне на тыя сцежкі, якія даўно ўжо зараслі і зарубцаваліся? Да гэтага ж я старанна абыходзіў іх. Але тут выйшаў з хаты, нагрузіўся вудамі, спінінгамі, ракалоўкамі, прыжмурыўся, гледзячы на вясенняе сонца, і апамятаўся ўжо ў дзетдомаўскім двары, каля сваіх дубоў. I так хораша стала мне на душы, што я дараваў ім усё: лістапад, доўгія вечары восенню, калі я звычайна пазніўся ў сталовую, магутнасць іх шырокай кроны. Гэта ж колькі лісця яны неслі на сабе і як яно дружна ападала, дзень і ноч. А мне трэба было зграбаць яго да апошняга. Я дараваў і свайму дзетдомаўскаму сябру Мысу Пожні, які каварна падсунуў мне, тады навічку ў дзетдоме, гэты ўчастак з дубамі.

Дырэктар нашага дзіцячага дома быў чалавек ваенны і таму любіў парадак: каб усё было як у танкавых войсках, і кропка, хоць сам служыў у пяхоце-матухне. Ён сам размераў, разбіў тэрыторыю дзіцячага дома на ўчасткі: сто гаўрыкаў, гвардыі радавых, неабучаных — сто ўчасткаў. Мяне на той час яшчэ не было тут, а шапялявы Мыса — Міша Пожня — быў ужо. Яму па жэрабю і пашанцавала на гэтыя дубы, а да мяне яны перайшлі з-за маёй дурасці. Пчалінай радасцю вызвоньвала вясна, калі эвакуатарша Палескага дзетпрыёмніка прывезла мяне сюды. Галапузы Мыса Пожня стаяў дзяжурным на варотах, не адыходзячы ад іх, ён і абдурыў мяне.

— Слямбой,— адразу ж выказаў ён сябе і сваю загану.— Законам забаронена.— I зачыніў перад нашым носам веснічкі.

— Хлопчык, нам у канцылярыю...— пачала было эвакуатарша.

— Законам забаронена, слямбой,— няўмольна адрэзаў Мыса, прыгледзеўся да мяне.— Новенькі?

— Старэнькі,— сказаў я,— але ні разу не пераніцаваны. Усяленскую смазь хочаш?

— Не-е,— Мыса на ўсякі выпадак усё ж адступіў.— Я цасавы, законам забаронена. Так не трэба. Так на так мозна. Памяняць не гледзячы магу. Бас на бас.

— Пакажы свой баш.

— Глядзі,— і Мыса паказаў на дубы.— Харосыя дубы.

— Вялікія.

— Высэзныя. А там во свінюснік...